Blijven of vertrekken? Wat zeggen jullie reacties over deze tijd

In mijn nieuwsbrief van gisteren deelde ik een terugblik op het afgelopen jaar, maar vooral ook een gevoel dat al langer onder de oppervlakte aanwezig is: het idee dat het sentiment aan het veranderen is. Niet plotseling, maar gestaag. Alsof steeds meer mensen hetzelfde aanvoelen, ieder op hun eigen manier.

Aan het einde van die nieuwsbrief stelde ik jullie een paar vragen. Over dat veranderende sentiment. Over de balans tussen toeschouwer zijn en toch zelf regie houden. De hoeveelheid en de inhoud van de reacties die daarop volgden, raakten me. Niet omdat ze eensgezind waren integendeel maar juist omdat ze zo duidelijk laten zien waar we als gemeenschap staan.

Wat opvalt, is dat dit gevoel breed gedragen wordt. Het is geen randverschijnsel en ook geen hype. Het leeft bij mensen die hier al jaren bewust mee bezig zijn, maar ook bij mensen die pas recent wakker zijn geworden.

Ik ontving reacties van mensen die in Nederland blijven, vaak heel bewust. Sommigen vanwege familie, anderen vanwege werk, zorg, financiën of simpelweg omdat ze voelen dat dit nog steeds hun plek is. Niet uit ontkenning, maar uit afweging. Met open ogen.

Tegelijkertijd kreeg ik veel berichten van mensen die al zijn vertrokken of concrete plannen hebben om te vertrekken. Hongarije, andere Balkanlanden, maar ook plekken dichterbij. Wat in die reacties steeds terugkomt, is niet zozeer angst, maar het verlangen naar rust, overzicht en autonomie. Naar een omgeving waar het leven weer menselijker aanvoelt, en waar sociale verbinding vanzelfsprekender is.

Wat mij hierin treft, is dat beide groepen in de kern hetzelfde ervaren:

dat de maatschappelijke veranderingen versnellen, dat beleid steeds abstracter wordt, en dat de afstand tussen systeem en mens groeit. Alleen de manier waarop mensen daarmee omgaan, verschilt.

En dat is precies waar het volgens mij over gaat.

Preppen is nooit bedoeld als vluchten uit angst. Niet voor mij, en niet voor de meesten van jullie. Het is een manier om verantwoordelijkheid te nemen, vooruit te kijken en ruimte te creëren om nuchter te blijven wanneer anderen in paniek raken.

Toch blijft het wringen dat wie vooruitdenkt, vaak wordt gezien als “anders”. Als iemand die overdrijft. Terwijl de realiteit keer op keer laat zien dat lange termijnvisie schaars is. Dat maakt dat velen zich soms toeschouwer voelen in een proces dat groter is dan henzelf.

Maar wat deze community en jullie reacties laten zien, is dat regie niet verdwijnt zolang we ons blijven richten op wat wél binnen onze invloed ligt. Functioneel denken. Verbinding zoeken. Informatie delen zonder hysterie.

Juist daarom blijven we overeind waar zoveel andere groepen uiteenvallen. Niet omdat we alles zeker weten, maar omdat de basis geen angst is, maar bewustzijn.

Ik wil jullie bedanken voor de openheid in jullie reacties. Voor het delen van twijfels, keuzes en ervaringen of dat nu vanuit Nederland is of vanuit het buitenland. Dit gesprek is nog lang niet klaar.

Daarom leg ik de vraag opnieuw bij jullie neer, voor wie wil reageren in de chat:

Blijf jij, vertrek jij, of zit je ergens daartussenin?

En wat is voor jou de doorslaggevende factor in deze tijd?

Dank je wel voor alles wat jullie bijdragen, zichtbaar of in stilte.

Rustige feestdagen gewenst, met ruimte voor reflectie, verbinding en stilte.

Hartelijke groet,

Geert